Kuytu bir köşede boynu bükük duruyordu. Yorgun, masum, mahcup, buruk biraz da kırık…
Göz göze geldik. İçimin sızısı dayanılmazdı. Yanına gittim. Boynunu okşadım. Yanağına öpücük kondurdum. Dilimin döndüğünce güzelliğini anlattım.
İnsanların acımasızlığından bahsetti. Bende kimseye anlatamadıklarımı anlattım ona.
Kirpiklerimdeki hüzünle göz göze geldik tekrar. Elimden bir şey gelemeyeceğini anladı. Kabullenmişlikle başını aşağıya indirdi.
Keşke ile başlayan cümleler fısıldadım kulağına. Anlıyorum dediğini duyar gibi oldum. Zorunlulukla ayrıldık birbirimizden.
Gözümden süzülen yaşları silerek yürürken arkama bile bakamadım dönersem gidemeyeceğimden korkarak.
Ayrılığımıza o da hüzünlendi mi bilemiyorum. Hiç bir zamanda bilemeyeceğim. Bildiğim tek şeyse sevdiysek birbirimizi hiç bir zaman ayrılmayacağımızdı.
Fotoğraf: Şirince, Diydem Deniz KOÇ
FAYTONA BİNME ATLAR ÖLÜYOR
Bir cevap yazın